دلتنگی

فرزند مثل یک پرنده است که دو بال دارد یک بال آن پدر است . یک بال آن مادر است اگر یک بال نداشته باشد نمی تواند پرواز کند ، دلتنگی...

وقتی مدرسه می رفتید

معلم ، با خط کش کف دستانتون زده ؟

معلم بودید چطور ؟

هوای سرد زمستون دستهای ورم کرده صورت سرخ شده از سرما .و الا آخر .......‌

کمی فکر کنیم تا بعد

دلتنگی...

یادش به خیر کنکور سالهای خیلی دورسال ۵۳ بود برای مراقب کنکور در دانشگاه تهران ، دانشکده علوم انتخاب شدم ،دانشگاه تهران خیلی مجهز بود برای برگزاری کنکور، از نظر صوتی بی نظیر بود، و اینکه همه دانشگاه تهران را می شناختند، و راحت پیدا می شد و داوطلبان گم نمی شدند ، ( وقتی شهرم طهران بود )بگذریم هدف نوشتن مداد مشکی است .در روز کنکور صحنه های جالبی می‌دیدی، یک داوطلب وارد سالن شد و سرش پایین به دنبال شماره خودش که روی صندلی دسته دار بود می گشت ،وقتی او روی صندلی خود نشست دیدم ۱۲ عدد مداد مشکی تراشیده تو دستش است و با یک پاکن دو رنگ و یک مداد تراش قرمزرنگ ،مونده بود مداد ها را کجا بگذارد یکی را بدست گرفت و بقیه مداد را با احتیاط زیر صندلی خود گذاشت ،اما تا آخر مراقبش بودم، فقط همان مداد اولی را استفاده کرد ،یاد آقای توکلی که می‌آید تلویزیون و با آن صدای رسایش سالهای سال این جمله را می گفت :دانش آموزان عزیز ، مداد مشکی و پاکن و تراش به همراه خود داشته باشیدیادش به خیر ، دلتنگی...ادامه مطلب

پدر خیلی به جمعه اهمیت داد ، بعد از نماز صبح برای اموات قرآن می خواند پدر ، و مادر عزیزم ، روحتان شاد ، دلتنگی...

آیا می دانید تصنیف چیست ؟وقتی فقط رادیو داشتیم ، و رادیو برایمان بسیار جالب بود ، (البته الان دوست من رادیو است دوست قدیمی من )،وقتی موزیک از رادیو پخش می شد می دانستیم که چه ترانه ای الان می‌خواهد پخش بشه ،فورا مداد و کاغد می آوردیم تا شعر را بنویسیم ،که فقط یک خط کامل می نوشتیم و بقیه ناقص بود ،گاهی صدایی از کوچه می آمد که فردی دارد ترانه می خواند ، او تصنیف فروش بود ،تصنیف دو برگ کاغذی داشت که دو ترانه داخل آن نوشته شده بود و عکس خواننده مربوطه پشت آن بود ، خلاصه گاهی ۵ ریال می دادیم و اون تصنیف را می خریدیم ،دنیای دیروز و پری روز متفاوت بود ،اما حالا چی ؟فوری همه چیز در دست رس استآینده چه خواهد شد ؟این هم ماجراهای تصنیف و تصنیف فروشاز زبان یک پری روزی دلتنگی...ادامه مطلب

تولدت مبارک فرزندم وقتی برای اولین بار پرستار تو را بغل من گذاشت ، دستان زیبا و تمیز و نرمت را درون دستان خودم گذاشتم و به انگشتان کوچکت نگاه می کردم ، دستان من صاف سفید و ناخن هایم را کوتاه کرده بودم و انها را کاملا سوهان کشیده بودم که به تو آسیب نرسانم ، (، این اتفاق وقتی برادرت نوزاد بود و در بغل من بود رخ داده بود ، و صورتش را خراش انداخته بودم )، هنوز ناراحتم ، موهایت مثل موهای خودم مشکی بود می درخشید و از زیر کلاه پارچه ای بیرون زده بود ، پوست. دستم صاف بود اما امروز وقتی دستانت را در دستم گرفتم چروک های بی شماری روی دستم بود و خال های قهوه ای رنگ دستم، توجه من راجلب کرد ، و بعد تو دستان مرا در دست گرفتی و من در دلم این شعر را خواندم دستم بگرفت و پا به پا برود ،و حالا تو دست مرا در دست گرفتی و به خواندن شعر مادر ادامه دادی وبلند خواندی پس هستی من زهستی توست تا هستم و هست دارمت دوست ، تولدت مبارک پسرم دلتنگی...ادامه مطلب

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم که در طریقت ما کافری ست رنجیدن دلتنگی...

اولین چیزی که گذاشتم داخل کیفم دستی خود ،

کتاب شازده کوچولو ست ، گفتم ببرمش بیرون ، چند ساعتی با هم باشیم ،

اول می برمش پارک با هم پیاده روی می کنیم ، و بعد ....‌‌‌‌‌‌....‌بقیه برنامه های امروز ،

وقتی برگشتم ، می نویسم

دلتنگی...

گذر پوست به دباغ خانه می افتد . دلتنگی...

هیچ فکر نمی کردم که شازده کوچولو هم قسمت دوم داشته باشد ، چه کنم حالا می نویسم و به قولی که به خودم داده بودم ، وفادار باشم ،.پارک ، به خاطر دو روز باران که در تهران باریده بود داری هوای سالم بود و زمین و کوچه ها را هیچ چیز جزء باران نمی توانست تمیز کند ، تشکر از خدا وند بزرگ ،در برگشت از پارک با شازده کوچولو سوار اتوبوس شدیم ، و به مقصد ( داروخانه) رسیدیم ، پذیرش شدیم و در آن غوغای داروخانه ،که ساعت ۸ و بیست دقیقه صبح را نشان می داد یک صندلی خالی شد و نشستم ، درب کیفم را باز کردم و شازده را با احترام از کیفم خارج کردم ، و شروع به خواندش کردم البته خیلی حواسم به شازده نبود چون باید مواظب باشم که شماره مرا بلند گو اعلام کند ، خلاصه بعد نیم ساعت شماره ۲۳۳ را خواند کیف روی بازوم ، شازده کوچوکو در دست عینکم آویزان از گردن ، به کیشه رسیدم مسئول آن گفت: خانم داروی شما باید از انبار بیاید ممکن است یک ساعت تا یک ساعت و نیم معطل شوید ، گفتم صبر می کنم من اثباتی هستم ،.انبار پشت داروخانه بود.به صندلی خود برگشتم و شروع به خواندن شازده کردم ، شاید بیش از صد بار این کتاب را خوانده ام . اما تکرارش را دوست دارم .خانمی کنارم نشسته بود ، گفت ببخشید داشتم اسم کتابتان را می خواندم کتاب را به ایشان معرفی کردم،ساعت از دو ساعت انتظارگذشت اما خبری نشد ، خیلی محترمانه سوال کردم چی شد داروی من !!! ، بگذریم ، ساعت ۱۱ و ۳۰ دقیقه دارو را گرفتم و خدا را شکر کردم که دارو بود ،با شازده کوچولو در کیف و دو تا کیسه پر از دارو ، که داشت یخ مخصوص دارو ذوب می شد به همراه شازده به خانه رسیدیم ،از خوشحالی آلبالو پلو درست کردم و به اتفاق خانواده نوش جان کردیم و از خوشمزه بودن این غدا برای شازده تعریف کردم .،ما همیش دلتنگی...ادامه مطلب